İlkokulun ilk gününde zır zır ağlayan çocuk görüntülerine bir şekilde aşinayım. Okullar başlarken haber bültenlerinde illa ki bi futıc olurdu bu konuyla ilgili. Aşıdan korkar gibi okuldan korkulur mu be, diye düşündüm uzun süre. Sonra bu çocukların asıl derdinin ne kadar acı olduğunu haiz oldum. Anneleri (veya babaları) onları sonsuza dek terkedecekler sandıkları için yaygarayı kopartıyorlardı. Yazık, diye düşündüm. Köpekler hakkında da aynı laf döner ya hep; sahibi evden her gittiğinde onu terketti zannediyor hayvancağız. O acıyı tekrar tekrar, her gün yaşıyor. Karşısındaki, gördüğü derece var. Sabit olduğunu algılayamıyor. Görmeyince, sanki yok. Tamamen egosentrik. Facia bir bakıma. Tanıdık geldi mi?
"Köpek olmak?"
1 yorum:
Pişkolocide var bu, ama çocuklar 3-4 yaşında mı ne öğreniyomuş. Öğrenemezlerse öğretiyolarmış yöntemi filan var. Ana baba gidince komple gitmiş olmuyor yevrüm bak perdenin arkasında duruyor nah diye bişeyler. (bilime saygısızlığın bu kadarı)
Yorum Gönder